All Posts

eveet! ve geldik hayatın burasına. yarın bu saatlerde bir hikâye anlatacağız insanlara, bizi dinleyen insanlara. geri dönüşsüz bir macera başlıyor hayatımızın bu günlerine. bir oyun kurduk birlikte, çalıştık, düşündük, didindik. şimdi oyunu oynama ve eğlenme vakti. sahne büyülü bi yer, çocukken saklandığım masanın altı gibi. günbatımında gökyüzündeki renkler gibi. çıplak gözle dolunayı seyredebilmek gibi. büyü her yerde, görene. biri yürür, biri yürüdükçe düşer, biri düştükçe

Son düzlük. Bir oyun ortaya çıkartmak. İnsaların bilet alarak, zamanından vererek gelip izleyecekleri biz izlek ortaya koymaya çalışmak. Kocaman bir şehirde bunu yapmak. Ne dersek diyelim, son düzlükte bu işe çok daha sıkı sarılmamız gerektiği bir gerçek. Bir sürü şeyin üst üste geldiği bir dönem. Her anlamda. Kelime kelime eziyoruz, her an her bakış her duruş her sessizlik çok önemli. Zamanlama çok önemli. Sahnede birlik olmuş, aralarından su sızmayan oyuncular görmek çok ön

bugün emre babası üzerinden bir referans verdi bana ikinci sahnede. anlamakta güçlük çektim. erişkin bi ben ve erişkin bi benin babasını tanımıyorum. hatta ekipte tanımayanlar, az tanıyanlar ve istese de tanıyamayacaklar var. arkadaşlarımın suratlarına baktım tek tek. babalar ne genel bi yara. elin aktörü, katatonik şizofren gözlemler rol çalışırken, ben ise arkadaşlarımın babalarıyla ilişkilerini gözlemlemeliyim sanırım. bir köpek babası olarak kendimi. köpeğin babası olduğu

son provalarda ilişkilenme üzerine epey bi kafa yorduk. oyun kişilerinin kendi aralarında ilişkilenmesi ve oyun kişilerinin seyirci ile ilişkilenmesi üzerine birçok biçim denedik. emre, oyuncunun yaratımından beslenmeyi seven bir yönetmen. bize aynı sahneyi başka yerlerden deneyimleyebilmemiz için alan açıyor. işte bugün provada öyle bir versiyon denedik ki hepimiz budur dedik. evet! birbirimizle ve seyirciyle bu şekilde iletişicez. bi şeyler kendiliğinden sabitleniyor, su yo

bugün metni bi kenara koyup biraz bedenimizde neler olup bittiğine baktık. bedende aradık, bedende kaybolduk. çalıştığımız alanın penceresinden haliç görünüyor. şehrin ritmiyle ezber düşündük, şehirle hızlanıp şehirle yavaşladık. sonra köklenme üzerine bir çalışma yaptık. bu günlerde provalarımız genellikle ilişkilenmeyi araştırıyor. doğada taç utangaçlığı diye bi şey var ne süper şey, dokunuyor sandığımız dallar aslında birbirine değmiyor. tam dans meditasyonu yapıyorduk ki

10 prova geride kaldı. Netleşmeye başladık. Artık daha ciddi notlar alıyoruz. Hemen fikslemek pek tarzımız değil ama bir şeyleri fiksledik gitti gibi. Tadımız, tonumuz, gezindiğimiz yerler belli oluyor. Önümüzdeki provalarda genel hissiyatımızın ve atmosferimizin üstüne daha çok gitmeye başlayacağız. Biraz daha çalıştıktan sonra güvendiğimiz ve bu işin bir parçası yapmak istediğimiz insanları da provalara çağırmaya başlarız. İlk yorumları alırız.

Prova notları yazmak çok heyecanlı. Geleceğe çok önemli bir kaynak bırakıyormuş gibi hissediyor insan. Provalar, bildiğin provalar...

Yepyeni bir şey tasarlamaya başladık. Soyut bir dünya üzerinde çalışıyoruz. Aşılması gereken zorluklar, netleşmesi gereken köşeler var....